Over mij

Image

Ik was het ziek zijn ziek.

Echt fit of uitgerust had ik me al in tijden niet meer gevoeld. Mijn hoofd was permanent wazig, of erger.

Ik herkende mezelf niet meer.

Mijn klachtenlijst bleef groeien en toch werd mijn aandoening niet serieus genomen.

Je ziet er toch goed uit?
Pijn en vermoeidheid vallen nu eenmaal minder op dan een gipsverband.

Zit het misschien tussen je oren?
Eh neen, echt niet. Dit kan je niet zomaar weg mediteren. Geloof me, ik heb het geprobeerd.

Bestaat er geen pil voor?
Neen. Maar als je er toch een vindt, stuur je me dan een bericht?

Chronische ziekte.

Ik heb het, en als je dit leest, heb jij het waarschijnlijk ook. Van het type auto-immuun, om het nog mooier te maken.

Gewoon pech gehad, dus.

Je moet er maar mee leren leven.

Toch?

Lulkoek.

Je moet er maar mee leren leven. Toch? Lulkoek.

Ziek, zwak en uitgeblust zijn is niet normaal. Wat een ander ook beweert.

Kijk, ik was een globetrotter. Heb altijd 15 passies tegelijk gehad. Ik had een levenslust om u tegen te zeggen, stond hele nachten op de dansvloer. Tot ik 35 was en de diagnose kreeg van de ziekte van Hashimoto (auto-immuunziekte van de schildklier). Wat volgens mijn huisarts niet echt een probleem was. Gewoon wat hormoon nemen. Mijn bloedwaarden waren toch oké? Ik kon wel wat gaan sporten, zei ze, voor meer energie.

Goed idee.

Behalve dat ik met moeite mijn armen boven mijn hoofd kon tillen om mijn haar te wassen.

Mijn rug stond strak van de pijn. Mijn gewrichten wilden niet mee. Mijn buik protesteerde bij zowat alles. Mijn geheugen werd een zeef. Het minste was me te veel. Pret maken was er niet meer bij. Ik sleepte me de dag door, uitgeput, pafferig en amper in staat me te concentreren.

Neen, mama kan niet mee op de trampoline. Ik wil het echt graag, liefje, maar ik ben zo moe. Op een schaal van 0, coma, tot 10, topatleet, zat ik ergens rond de 3.

Daar was verder niets aan te doen, verzekerde mijn arts. Auto-immuunziekten zijn genetisch en er is geen behandeling voor.

Wacht even. Geen behandeling?

Dit is de 21e eeuw. We hebben kwantumtechnologie, deeltjesversnellers, astronauten in de ruimte en Barbara Streisand heeft net haar hond laten klonen. Maar ik moet me neerleggen bij deze mistroostige diagnose?

Ik dacht het niet! Dus begon mijn zoektocht.

Image

Eerst schuimde ik allerlei artsen af in binnen- en buitenland. Vervolgens het internet. Ik werd lid van patiëntengroepen over de hele wereld. Ik leerde over hormoontherapie. Over lekkende darm. En de relatie tussen buik en brein. Stapels boeken las ik. Alles waar ik mijn handen op kon leggen om meer te weten over het genezen van chronische ziekte en auto-immuniteit.

Ik kwam uit bij het auto-immuunprotocol (AIP), met een heel specifiek dieet. Omdat ik inmiddels ook een tumor uit mijn pols had laten verwijderen, was ik bereid om alles te proberen, zélfs - oh, gruwel - een dieet.

Maar wat voor resultaat! Veel van mijn klachten verdwenen als sneeuw voor de zon. Het werd helderder in mijn hoofd. Mijn lichaam nam zijn normale vorm weer aan.
Dus gooide ik me enthousiast op het ontwerpen van snelle receptjes die passen binnen het AIP dieet. Want voor mij moet het eten wél lekker zijn.

Toch kon een dieet alleen niet alles oplossen. Ik moest "Neen" leren zeggen tegen alles wat een belasting was en rust nemen, hoe moeilijk dat ook leek. Zo kwam er weer ruimte voor de mooie dingen. Ik focuste ook op gezond dagritme, meer beweging, meer buitenlucht, minder elektronica. En ik consulteerde een psycholoog om de stress aan te pakken.

Dankzij die eet- en leefwijze kon ik weer normaal functioneren. Maar ik bleef erg gevoelig. Ik vermoedde dat er diepere oorzaken speelden. Zoals infecties, toxines, tekorten aan bepaalde stoffen. En die bleken er inderdaad te zitten. Een reeks progressieve artsen hielp me om ze te ontdekken en te behandelen.

Deze driedelige aanpak
- voeding, leefstijl en medische hulp –
gaf me weer een volwaardig bestaan.

Deze driedelige aanpak - voeding, leefstijl en medische hulp – gaf me weer een volwaardig bestaan. Het was een lange weg, maar het was het dubbel en dik waard.

Zo blij was ik, toen ik met mijn dochtertje naar het zwembad kon. Dat was vroeger gewoon ondenkbaar: te vermoeiend, te koud, te nat, te veel chloor.

Intussen was ik een blog begonnen, omdat ik veel vragen kreeg van mensen met gelijkaardige klachten. Ik deed een yogaopleiding. En daarna haalde ik mijn diploma gezondheidscoach en ging anderen begeleiden. In een vervolgopleiding studeerde ik  Functional Nutrition, gelinkt aan de Functional Medicine – een boeiende, integratieve tak van medische wetenschap.

Image

In mijn praktijk heb ik veel geleerd over de worsteling van mijn cliënten om hun eet- en leefwijze aan te passen. Hoe begin je aan zo’n dieet? Hoe zet je zelfzorg op nummer één? Welke strategieën werken echt?

Intussen weet ik dat chronische ziekte geen levenslange straf hoeft te zijn. Met wat geduld en de totaalaanpak die ik hier voorstel kan je grote verbeteringen zien. Of zelfs helemaal beter worden. Pas je voeding aan, geniet van een gezonde leefstijl, wees lief voor jezelf en maak gebruik van de nieuwste medische methoden.

Ja, maar, hoe doe je dat dan, vraag je? En is dat niet gruwelijk vermoeiend allemaal?

Stapje voor stapje. Zo doe je dat. Met kleine acties, snel-klaar-receptjes en een actieplan voor je behandeling. Daar heb ik de afgelopen 10 jaar zeer doenbare methodes voor ontwikkeld. Die geef ik door in mijn praktijk. En ik schrijf erover op deze blog!

Met een knipoog. Want het leven is al zwaar genoeg, vind je ook niet?

Image

Jij bent het vast ook zat om die klaag-en-steun-versie van jezelf te zijn. Je wilt weer zo kwiek, scherp en stoer zijn  als je ooit was. En waarom ook niet?

Laat het leven niet langer aan je voorbijgaan. Spring er terug in, hop!

Ik nodig je uit op een gezondheidsavontuur.

Image